garip de biraz,
kıskançlığın bir ileri safhası gibi,
içini kemiriyor ve sen görüyorsun ama hiçbir şey yapamıyorsun yaptıkların da yetersiz kalıyor,
kendini ikna etmeye cümlen kalmamış çünkü,
ama sonrası da var,
ve bana en çok bu koyuyor,
kabullenmeye başlamak...
yedirmeyen, içirmeyen uykusuz bırakan ve hiç bir saniye bile aklından çıkmayan,
yeniden tetikleninceye kadar alışılabiliyor,
hatta bazen tetiklenince de kayıtsız kalabiliyorsun,
olsa nolcak diyosun,
olsa nolcak tabi ama sen uykusuzluğunla kalıyorsun, ve hep bi parçandan daha ödün veriyosun,
fakat ona zaten sen değer biçiyorsun, kaç uykusuz gece birim fiyatında olacağına sen karar veriyorsun
yani senden çıkacak parçanın sorumlusu sensin.
bunu baştan söyleyememek de, sonradan söyleyebilmek de büyük rahatsızlık,
galiba benim en büyük sorunum bu.
herşeye alışılıyor her şey unutuluyor.
hatta ortada bir şey yokken ve tüm bunlar senin hayal gücünse daha kolay unutuluyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder